بیش فعالی در کودکان چیست؟ روش برخورد با بچه های بیش فعال
بررسی بیشفعالی در کودکان
بیش فعالی در کودکان نوعی اختلال رفتاری است که اغلب با نقص توجه و بیشفعالی همراه میشود. این عارضه یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی در کودکان زیر ۷ سال بهشمار میآید. افراد مبتلا به ADHD یک الگوی مداوم از انواع علائم زیر را تجربه میکنند:
نقص توجه به این معنی است که فرد ممکن است در ادامه کار، حفظ تمرکز و سازماندهی مشکل داشته باشد و این مشکلات بخاطر سرپیچی یا عدم درک نیست.
بیشفعالی به این معنی است که ممکن است به نظر برسد که فرد دائماً در حال حرکت است، از جمله در موقعیتهایی که مناسب نیست، یا بیش از حد بی قراری میکند، ضربه میزند یا صحبت میکند. در بزرگسالان، بیشفعالی ممکن است به معنای بیقراری شدید یا صحبت بیش از حد باشد.
تکانشگری به این معنی است که فرد ممکن است بدون فکر عمل کند یا در کنترل خود مشکل داشته باشد. تکانشگری همچنین میتواند شامل میل به پاداشهای فوری یا ناتوانی در به تاخیر انداختن ارضا باشد. یک فرد تکانشی ممکن است حرف دیگران را قطع کند یا بدون در نظر گرفتن پیامدهای بلندمدت، تصمیمات مهمی بگیرد.
بیشفعالی چگونه ایجاد میشود؟
محققان مطمئن نیستند که دقیقا چه چیزی باعث بیشفعالی میشود، اگرچه بسیاری از مطالعات نشان میدهد که ژنها نقش زیادی دارند. مانند بسیاری از اختلالات دیگر، ADHD احتمالاً ناشی از ترکیبی از عوامل است. علاوه بر ژنتیک، محققان در حال بررسی عوامل محیطی احتمالی هستند که ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند. محققات در حال بررسی چگونگی تاثیر آسیبهای مغزی، تغذیه و محیطهای اجتماعی در ADHD هستند.
بیش فعالی در کودکان
مشخص نیست که چه چیزی باعث تفاوتهای مغزی بیش فعالی میشود. شواهد قوی وجود دارد که بیش فعالی در کودکان عمدتا ارثی است. بسیاری از کودکانی که ADHD دارند، یکی از والدین یا خویشاوندانشان نیز مبتلا هستند. همچنین اگر بچهها زود به دنیا بیایند، در معرض سموم محیطی قرار بگیرند یا مادرانشان در دوران بارداری از مواد مخدر استفاده کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به آن هستند.
ADHD ناشی از تماشای بیش از حد صفحه نمایش، فرزندپروری ضعیف یا خوردن بیش از حد قند نیست!
بیش فعالی چگونه تشخیص داده میشود؟
ارائهدهندگان مراقبتهای اولیه گاهی اوقات ای دی اچ دی را تشخیص میدهند و درمان میکنند. آنها همچنین ممکن است افراد را به یک متخصص بهداشت روان مانند روانپزشک یا روانشناس بالینی ارجاع دهند. برای اینکه یک فرد تشخیص ADHD را دریافت کند، علائم بیتوجهی و/یا بیشفعالی- تکانشگری باید مزمن یا طولانیمدت باشد، عملکرد فرد را مختل کند و باعث شود که فرد از رشد معمولی برای سن خود عقب بماند. استرس، اختلالات خواب، اضطراب، افسردگی و سایر شرایط یا بیماریهای فیزیکی میتوانند علائمی مشابه علائم ADHD ایجاد کنند. بنابراین، ارزیابی کامل برای تعیین علت علائم ضروری است.
اکثر موارد ابتلا به بیشفعالی در طول سالهای دبستان تشخیص داده میشوند. برای اینکه یک نوجوان یا بزرگسال تشخیص ADHD را دریافت کند، باید علائم قبل از 12 سالگی وجود داشته باشد. علائم بیش فعالی در کودکان میتواند در سنین 3 تا 6 سالگی ظاهر شود و تا نوجوانی و بزرگسالی ادامه یابد. علائم ADHD را میتوان با مشکلات عاطفی یا انضباطی اشتباه گرفت یا در کودکانی که عمدتاً علائم بیتوجهی دارند، به طور کامل نادیده گرفته میشود که منجر به تاخیر در تشخیص میشود. بزرگسالان مبتلا به ADHD تشخیص داده نشده ممکن است سابقه عملکرد تحصیلی ضعیف، مشکلات در محل کار، یا روابط دشوار یا شکست خورده داشته باشند.
علائم بیش فعالی در کودکان میتواند در طول زمان با افزایش سن فرد تغییر کند.
در کودکان خردسال مبتلا به ADHD، بیشفعالی- تکانشگری غالبترین علامت است. وقتی کودک به مدرسه ابتدایی میرسد، ممکن است نشانه بیتوجهی بیشتر شود و باعث شود کودک از نظر تحصیلی دچار مشکل شود. در نوجوانی، به نظر میرسد بیشفعالی کاهش مییابد و علائم ممکن است بیشتر شامل احساس بیقراری باشد، اما بیتوجهی و تکانشگری ممکن است باقی بماند. بسیاری از نوجوانان مبتلا به بیشفعالی نیز با روابط و رفتارهای ضد اجتماعی دست و پنجه نرم میکنند. بیتوجهی، بیقراری و تکانشگری ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد.
ADHD در مردان شایعتر از زنان است و رفتارها میتواند در پسران و دختران متفاوت باشد. برای مثال، پسرها ممکن است بیش فعالتر باشند و دختران بیشتر احتمال دارد علائم بیتوجهی داشته باشند. علائم بیش فعالی میتواند خفیف، متوسط یا شدید باشد و ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد. افراد مبتلا به ای دی اچ دی اغلب دارای شرایط دیگری مانند اختلالات یادگیری، اختلال اضطراب، اختلال سلوک، افسردگی و اختلال مصرف مواد هستند.
اگر فکر میکنید کودک شما دارای بیشفعالی است، به پزشک کودک خود مراجعه کنید. پزشکان یک چکاپ، از جمله بررسی بینایی و شنوایی، انجام میدهند تا مطمئن شوند چیز دیگری باعث ایجاد علائم نمیشود. برای تشخیص بیش فعالی در کودکان، پزشکان با پرسش در مورد سلامت، رفتار و فعالیت کودک شروع میکنند. ممکن است پزشک از شما بخواهد که چک لیستهایی را در مورد رفتار فرزندتان تکمیل کنید و ممکن است از شما بخواهد که یک چک لیست به معلم فرزندتان نیز بدهید.
علائم و نشانههای بیش فعالی در کودکان چیست؟
برخی از افراد مبتلا به ADHD عمدتاً علائم نقص توجه را دارند. بعضی دیگر عمدتاً علائم بیشفعالی- تکانشگری را دارند. گروهی از افراد نیز هر دو نوع علائم را دارند.
بسیاری از افراد گاهی بیتوجهی، فعالیت حرکتی متمرکز و تکانشگری را تجربه میکنند، اما برای افراد مبتلا به ADHD، این رفتارها بارز است:
- افراد مبتلا به اختلال کمتوجهی یا بیشفعالی، تمرکز کافی برای انجام یک کار یا موضوع مشخصی در مدت طولانی را ندارند.
- تداخل یا کاهش کیفیت عملکرد آنها از نظر اجتماعی، مدرسه یا شغل.
- آنها فراموش میکنند چه وظایفی بر عهدهشان گذاشته شده یا در صورت انجام، به ترتیب کارها دقت نمیکنند.
- آرام ماندن و تحرک نداشتن حتی در مدت کوتاه هم برای آنها بسیار دشوار است.
- کودکان مبتلا به بیشفعالی دائما وسط حرف دیگران میپرند. در واقع منتظر ماندن برای به اتمام رسیدن صحبت دیگران برای آنها بسیار سخت است.
- مبتلایان به بیشفعالی با کوچکترین محرکی دچار حواسپرتی میشوند و تمرکز خود را برای ادامه کار از دست میدهند.
افراد مبتلا به علائم نقص توجه اغلب ممکن است:
- جزئیات را نادیده بگیرند یا از دست بدهند و در کارهای مدرسه، محل کار یا در حین فعالیتهای دیگر اشتباهات ظاهراً سهلانگارانه انجام دهند.
- در حفظ توجه در حین بازی یا کارهایی مانند مکالمه، سخنرانی یا خواندن طولانی مشکل دارند.
- پیروی از دستورالعملها یا به پایان رساندن تکالیف مدرسه، کارهای روزمره یا وظایف در محل کار برایشان سخت است، یا ممکن است کارها را شروع کنند اما تمرکز خود را از دست بدهند و به راحتی منحرف شوند.
- در سازماندهی کارها و فعالیتها، انجام کارها به ترتیب، مرتب نگه داشتن وسایل، مدیریت زمان و رعایت اولویتها مشکل دارند.
- از کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند، مانند تکالیف درسی، یا برای نوجوانان و بزرگسالان، تهیه گزارش، تکمیل فرمها، یا بررسی مقالات طولانی اجتناب کنند.
- گم کردن چیزهایی که برای انجام وظایف یا فعالیتها ضروری هستند، مانند وسایل مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف پول، کلید، کاغذ، عینک، و تلفن همراه.
- حواس آنها به راحتی توسط افکار یا محرکهای نامرتبط پرت شود.
- در فعالیتهای روزانه مانند کارهای روزمره، انجام وظایف، تماسهای تلفنی و قرار ملاقاتها فراموشکار باشند.
افراد مبتلا به بیشفعالی- تکانشگری اغلب ممکن است:
- در حالی که نشستهاند، بیقراری کنند.
- در شرایطی که انتظار میرود بنشینند، مانند کلاس درس یا دفتر، صندلی خود را ترک کنند.
- در زمانهای نامناسب بدوند، یا بالا پایین بپرند یا نوجوانان و بزرگسالان اغلب احساس بیقراری میکنند.
- قادر به انجام بازی یا سرگرمیهای بی سر و صدا نیستند.
- دائماً در حال حرکت یا تکان خوردن هستند یا طوری رفتار میکنند که گویی توسط یک موتور هدایت میشوند.
- زیاد صحبت میکنند.
- قبل از اینکه به طور کامل از آنها پرسیده شود به سؤالات پاسخ دهند، جملات دیگران را تمام کنند یا بدون نوبت در یک مکالمه صحبت کنند.
- در انتظار برای نوبت گرفتن مشکل دارند.
- برای مثال در مکالمات، بازیها یا فعالیتها، حرف دیگران را قطع میکنند یا مداخله میکنند.
ADHD چگونه درمان میشود؟
تاکنون هیچ درمان قطعی برای بیش فعالی در کودکان به ثبت نرسیده، درمانهای موجود ممکن است علائم را کاهش دهند و عملکرد را بهبود بخشند. درمانها شامل دارو، رواندرمانی، آموزش یا ترکیبی از درمانها است.
استفاده از دارو
برای بسیاری از افراد، داروهای ADHD، که بیشفعالی و تکانشگری را کاهش میدهند و توانایی آنها را برای تمرکز، کار و یادگیری بهبود میبخشند تجویز میشود. گاهی اوقات باید چندین دارو یا دوز مختلف را قبل از یافتن داروی مناسبی که برای یک فرد خاص مؤثر است امتحان کرد.
هر فردی که دارو مصرف میکند باید تحت نظر پزشک تجویزکننده خود باشد.
رایجترین نوع دارویی که برای درمان بیش فعالی استفاده میشود “محرک” نامیده میشود. اگرچه ممکن است درمان بیشفعالی با دارویی که محرک در نظر گرفته میشود غیرعادی به نظر برسد، اما با افزایش مواد شیمیایی مغز یعنی دوپامین و نوراپینفرین که نقش اساسی در تفکر و توجه دارند، علائم بیش فعالی معمولا کاهش پیدا میکند.
داروهای محرک تحت نظارت پزشکان بیخطر در نظر گرفته میشوند.
نحوه برخورد با بچه های بیش فعال
رعایت یک روال و برنامه
هر روز، از زمان بیدار شدن تا زمان خواب، روال یکسانی داشته باشید. زمانهایی را برای انجام تکالیف، بازی در فضای باز و فعالیتهای داخل خانه در نظر بگیرید. برنامه را روی یخچال یا تابلوی اعلانات نگه دارید. تا آنجا که ممکن است تغییرات را در برنامه بنویسید.
سازماندهی وسایل روزمره
برای هر چیزی (مانند لباس، کوله پشتی و اسباب بازی) جایی داشته باشید و هر چیزی را در جای خود نگه دارید.
سازماندهی تکالیف و دفترچه یادداشت
از سازماندهندهها برای کتابها و وسایل مدرسه استفاده کنید. به کودک خود بر اهمیت نوشتن تکالیف و آوردن کتابهای ضروری به خانه تاکید کنید.
قوانین شفاف و منسجم
کودکان مبتلا به ADHD به قوانین ثابتی نیاز دارند که بتوانند درک کنند و از آنها پیروی کنند.
تحسین یا پاداش در صورت رعایت قوانین
کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب انتظار دارند آنها را در ازای رعایت قوانین تحسین کنید.
درک مفهوم ADHD
تقریباً همه کودکان زمانهایی دارند که رفتار آنها از کنترل خارج میشود. آنها ممکن است در حرکت مداوم سرعت بگیرند، بی وقفه صدا ایجاد کنند، از صبر کردن در نوبت خودداری کنند و به هر چیزی که در اطرافشان است برخورد کنند. در مواقع دیگر آنها ممکن است نتوانند به کاری که شروع کرده اند توجه کنند یا آن را به پایان برسانند.
با این حال، برای برخی از کودکان، این نوع رفتارها بیش از یک مشکل گاهبهگاه است. کودکان مبتلا به اختلال کمتوجهی بیشفعالی (ADHD) مشکلات رفتاری دارند که به قدری مکرر و شدید است که در توانایی آنها برای داشتن زندگی عادی اختلال ایجاد میکند. بیش فعالی در کودکان یک بیماری مزمن مغز است که کنترل رفتار کودکان را دشوار میکند. پسران بیش از دو برابر دختران در معرض ابتلا به ADHD هستند. هم پسران و هم دختران مبتلا به این اختلال معمولاً علائم یک اختلال روانی اضافی را نشان میدهند و همچنین ممکن است مشکلات یادگیری و زبان داشته باشند.
این وضعیت به روشهای خاصی بر رفتار تأثیر میگذارد. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب در کنار آمدن با خواهر و برادر و سایر کودکان در مدرسه، خانه و سایر محیطها مشکل دارند. کسانی که در توجه کردن مشکل دارند، معمولاً در یادگیری مشکل دارند. طبیعت تکانشی ممکن است آنها را در معرض خطر فیزیکی واقعی قرار دهد. از آنجایی که کودکان مبتلا به بیشفعالی در کنترل این رفتار مشکل دارند، ممکن است به آنها برچسب “بچههای بد” داده شود.
درمان بیش فعالی کودکان
اگر کودک شما مبتلا به ADHD است، متخصص اطفال میتواند یک برنامه درمانی طولانیمدت برای کمک به فرزند شما ارائه دهد تا زندگی شاد و سالمی داشته باشد. شما به عنوان والدین نقش بسیار مهمی در این درمان دارید. در صورت عدم درمان، ADHD در برخی از کودکان همچنان باعث مشکلات جدی و مادامالعمر میشود، مانند نمرات ضعیف در مدرسه، مخالفت با قانون، روابط ناموفق و ناتوانی در حفظ شغل.
همه کودکان متفاوت هستند و همین تفاوتها است که آنها را منحصر به فرد و جذاب میکند. به عنوان والدین، ماموریت ما این است که این ویژگیهای متمایز را پرورش دهیم و به فرزندانمان کمک کنیم تا به تمام چیزهایی که در ذهنشان است دست یابند. برای کمک به رشد آنها، ما به طور کلی نکات مثبت آنها را برجسته میکنیم و در عین حال نکات منفی را کم اهمیت جلوه میدهیم. مشکلات زمانی به وجود میآیند که این تفاوتهای قابل توجه را به عنوان ضعف ببینیم. بیشفعالی کودک ممکن است منفی به نظر برسد و در حالی که بیشفعالی و سایر علائم اختلال مثل کمبود توجه (ADHD) میتواند مانع بهرهوری و توجه شود، آنها بخشی از کودک هستند و در صورت مدیریت میتوانند به او اجازه رشد و شکوفایی دهند.
بهترین راه برای کمک به موفقیت کودک مبتلا به ADHD چیست؟
1.دستورالعملها را دنبال کنید.
اگر کودک شما مبتلا به ADHD تشخیص داده شد و درمان را شروع کرد، به عنوان والدین، وظیفه شماست که به توصیهها عمل کنید. اگر تصمیم دارید که دارو برای فرزندتان برای هر دوی شما بهترین است، ثبات بسیار مهم است. مهم است بدانید که تشخیص اینکه آیا درمان کودک شما زمانی که به صورت پراکنده انجام میشود کارآمد است یا خیر، مشکل است. همچنین مهم است که اگر در مورد انتخاب دارو و عوارض جانبی نگرانی دارید، با پزشک خود در ارتباط باشید. در این مدت، مهم است که به دنبال خدمات دیگری مانند آموزش والدین، گروههای مهارتهای اجتماعی و درمان برای فرزندتان باشید تا به بهبود علائم او کمک کنید.
2.در شیوه تربیتی خود سازگار باشید.
درست همانطور که باید با دستورالعملهای درمانی سازگار باشید، باید در خانه نیز ثابتقدم باشید. کودکان مبتلا به بیش فعالی در محیطهای سازگار موفق میشوند. این بدان معناست که باید در خانه حس ساختار و روتین وجود داشته باشد.
ممکن است متوجه شوید که بیشفعالی در زمانهای بدون ساختار بدتر میشود – و بدون نظارت، بیشفعالی ممکن است به سطح بیش از حد افزایش یابد. با ایجاد یک روال با انعطافپذیری، احتمال کمتری برای تشدید بیشفعالی ایجاد میکنید.
با گذشت زمان، یک ساختار پایدار میتواند به شیوههای سالم تبدیل شود. این به کودک شما توانایی مدیریت بیشفعالی خود را میدهد. در حالی که نیازی به ریزمدیریت ندارید، باید نظم و ترتیب معقولی را در جای خود قرار دهید.
3.تکالیف را به فعالیتهای کوچک تقسیم کنید.
درخواست از یک فرد مبتلا به بیشفعالی برای اینکه مدت معینی آرام بنشیند و ساکت بماند غیرممکن است. بهتر است فعالیتهایی را که نیاز به آرامش دارند را در بخشهایی از زمان تقسیم کنید تا به موفقیت آنها کمک کنید.
اگر فرزندتان فقط چند دقیقه تکلیف را تحمل میکند، از او بخواهید تا آنجا که میتواند در آن دقایق انجام دهد. بعد از کار، آنها میتوانند قبل از اینکه چند دقیقه دیگر بنشینند، یک استراحت سه دقیقهای برای کشش، پریدن به اطراف یا هر چیزی که دوست دارند، داشته باشند.
4.شکلدهی رفتار در بیش فعالی کودکان
شکلدهی یک روش روانشناختی است که در درمانهای رفتاری و شناختی مورد استفاده قرار میگیرد. در شکلدهی، شما رفتار را در خط اصلی خود میپذیرید و با استفاده از تقویت، برای ایجاد تغییرات کوچک تلاش میکنید.
هنگامی که فرزند شما مدت زمان مشخصی را در سطوح فعالیت منظم انجام میدهد، شما یک جایزه میدهید. جوایز میتوانند کلمات محبتآمیز، در آغوش گرفتن، مقدار کمی پول یا یک فعالیت سرگرمکننده در آینده باشند. این فرآیند به فرزند شما قدرت میدهد تا دورههای طولانیمدت از سطوح فعالیت مورد نظر را با موارد مثبت مرتبط کند. با ثبات، زمان طولانیتر و طولانیتر میشود.
5.به آنها اجازه دهید بازی کنند.
اجازه دهید فرزندتان قبل از انجام کارهای بزرگ بازی کند. اگر کودک شما اجازه داشته باشد قبل از اینکه چند دقیقه بیحرکت بنشیند، انرژی اضافی خود را در طول بازی بسوزاند، ممکن است خوب عمل کند. اجازه دادن به فرزندتان برای نیم ساعت بازی ممکن است تمرکز روی تکالیف را مؤثرتر و کارآمدتر کند.
به عنوان مثال، اگر کودک شما تمام روز نشسته است و انرژی خود را جمع میکند، ممکن است انجام تکالیف به محض رسیدن به خانه راه حل خوبی نباشد. در عوض، برای زمانی که به خانه میرسند، فعالیتهای سرگرمکننده و چالشبرانگیزی را برای آنها پیدا کنید.
به آنها کمک کنید تا آرامش را تمرین کنند. یادگیری، تمرین و آموزش تکنیکهای تمدد اعصاب به فرزندتان ممکن است به افزایش آگاهی و درک او از بدن، احساسات، رفتارها و بیشفعالی کمک کند. اینها میتواند شامل تمرینات تنفس عمیق، آرامسازی پیشرونده عضلانی، مدیتیشن ذهنآگاهی، تجسم و یوگا باشد. یافتن بهترین زمانها برای اجرای این مهارتها نیاز به آزمایش دارد، اما نتایج ارزشش را دارد.
نکاتی برای والدین درخصوص بیش فعالی
تربیت کودک مبتلا به ADHD مانند فرزندپروری سنتی نیست. بسته به نوع و شدت علائم فرزندتان، قوانین عادی و روالهای خانگی تقریباً غیرممکن میشوند، بنابراین باید رویکردهای متفاوتی را اتخاذ کنید. کنار آمدن با برخی از رفتارهای ناشی از بیش فعالی کودک شما میتواند ناامیدکننده باشد، اما راههایی برای آسانتر کردن شرایط وجود دارد.
والدین باید این واقعیت را بپذیرند که کودکان مبتلا به ADHD از نظر عملکردی تفاوتی با سایر کودکان دارند. در حالی که کودکان مبتلا به ADHD هنوز هم میتوانند یاد بگیرند که چه چیزی قابل قبول است و چه چیزی غیرقابل قبول است، اختلال آنها را مستعد رفتارهای تکانشی میکند.
تقویت رشد کودک مبتلا به ADHD به این معنی است که شما باید رفتار خود را اصلاح کنید و یاد بگیرید که رفتار کودک خود را مدیریت کنید. دارو ممکن است اولین قدم در درمان کودک شما باشد. تکنیکهای رفتاری برای مدیریت علائم ADHD کودک باید همیشه وجود داشته باشد. با پیروی از این دستورالعملها، میتوانید رفتارهای مخرب را محدود کنید و به فرزندتان کمک کنید بر تردید خود غلبه کند.
اصول روش مدیریت رفتار
دو اصل اساسی در روش مدیریت رفتار وجود دارد. اولین مورد تشویق و پاداش دادن به رفتار خوب است (تقویت مثبت). دوم حذف پاداش با پیروی از رفتار بد با پیامدهای مناسب، که منجر به خاموش شدن رفتار بد (تنبیه، به تعبیر رفتارگرایانه) میشود. شما به فرزندتان میآموزید که با وضع قوانین و نتایج روشن برای پیروی یا عدم اطاعت از این قوانین، بفهمد که اعمال عواقبی دارد. این اصول باید در تمام زمینههای زندگی کودک رعایت شود. یعنی در خانه، در کلاس درس و در عرصه اجتماعی.
از قبل تصمیم بگیرید که کدام رفتارها قابل قبول هستند و کدام رفتارها قابل قبول نیستند. هدف اصلاح رفتار این است که به کودک شما کمک کند تا عواقب یک عمل را در نظر بگیرد و انگیزه عمل بر اساس آن را کنترل کند. این امر مستلزم همدلی، صبر، محبت، انرژی و اقتدار از سوی والدین است. والدین ابتدا باید تصمیم بگیرند که کدام رفتارها را تحمل کنند و کدام رفتارها را تحمل نکنند. بسیار مهم است که به این دستورالعملها پایبند باشید. تنبیه یک رفتار و بعد اجازه دادن به آن روز دیگر برای بهبود کودک مضر است. برخی از رفتارها باید همیشه غیرقابل قبول باشند، مانند طغیانهای فیزیکی، امتناع از بیدار شدن در صبح، یا عدم تمایل به خاموش کردن تلویزیون وقتی به آنها گفته میشود.
ممکن است فرزند شما برای درونی کردن و اجرای دستورالعملهای شما مشکل داشته باشد. قوانین باید ساده و واضح باشند و به کودکان برای پیروی از آنها پاداش داده شود.
این را میتوان با استفاده از یک سیستم امتیاز انجام داد. به عنوان مثال، به فرزندتان اجازه دهید برای رفتار خوب امتیازهایی جمع کند که میتواند برای خرج کردن پول، وقت گذاشتن در مقابل تلویزیون یا یک بازی ویدیویی جدید از آن استفاده کند. اگر فهرستی از قوانین خانه دارید، آنها را یادداشت کنید و در جایی که به راحتی قابل مشاهده است قرار دهید. تکرار و تقویت مثبت میتواند به کودک شما کمک کند تا قوانین شما را بهتر درک کند.
قوانین را تعریف کنید، اما کمی انعطاف داشته باشید. مهم است که به طور مداوم به رفتارهای خوب پاداش دهید و از رفتارهای مخرب خودداری کنید، اما نباید نسبت به فرزندتان خیلی سختگیر باشید. به یاد داشته باشید که کودکان مبتلا به بیشفعالی ممکن است مانند دیگران با تغییرات سازگار نباشند. شما باید یاد بگیرید که به فرزندتان اجازه دهید هنگام یادگیری اشتباه کند. رفتارهای عجیب و غریبی که برای فرزند شما یا شخص دیگری مضر نیستند باید به عنوان بخشی از شخصیت فردی فرزند شما پذیرفته شوند. در نهایت اینکه از رفتارهای عجیب و غریب کودک فقط به این دلیل که فکر می کنید غیرعادی هستند دلسرد شوید، میتواند آسیبزننده باشد.
پرخاشگری را مدیریت کنید
طغیانهای پرخاشگرانه کودکان مبتلا به ADHD میتواند یک مشکل رایج باشد. “تایم اوت” روشی موثر برای آرام کردن شما و کودک بیش فعالتان است. اگر کودک شما در ملاء عام بدرفتاری کرد، باید فوراً با آرامش و قاطعیت از این شرایط جدا شود. “تایم اوت” را باید به عنوان دورهای برای خنک شدن و تفکر در مورد رفتار منفی که از خود نشان داده است برای کودک توضیح داد. سعی کنید رفتارهای نامناسب خفیف را نادیده بگیرید تا راهی برای فرزندتان برای رهاسازی انرژی فروخورده اش وجود داشته باشد. با این حال، رفتار مخرب، توهینآمیز یا عمداً اخلالگر که با قوانینی که شما وضع میکنید مغایرت دارد، همیشه باید تنبیه شود.
سایر اقدامات برای مقابله با بیش فعالی کودکان
ساختار ایجاد کنید.
برای کودک خود یک روتین درست کنید و هر روز به آن پایبند باشید. تشریفات مربوط به غذا، تکالیف، زمان بازی و زمان خواب را برپا کنید. کارهای ساده روزمره، مانند اینکه کودکتان لباسهایش را برای روز بعد آماده کند، میتواند ساختار اساسی را ایجاد کند.
وظایف را به بخشهای قابل مدیریت تقسیم کنید.
سعی کنید از یک تقویم دیواری بزرگ برای یادآوری وظایف کودک استفاده کنید. کارهای کدنویسی رنگ و تکالیف میتواند مانع از غرق شدن فرزند شما در کارهای روزمره و تکالیف مدرسه شود. حتی روالهای صبحگاهی باید به کارهای مجزا تقسیم شوند.
زندگی فرزندتان را سادهسازی و سازماندهی کنید.
فضای آرام و ویژهای را برای فرزندتان ایجاد کنید تا بخواند، تکالیفش را انجام دهد و از هرج و مرج زندگی روزمره رها شود. خانه خود را مرتب و منظم نگه دارید تا فرزندتان بداند همه چیز در کجا قرار دارد. این روش به کاهش حواسپرتیهای غیر ضروری کمک میکند.
عوامل حواسپرتی را محدود کنید.
کودکان مبتلا به ADHD از عواملی که به راحتی قابل دسترسی هستند استقبال میکنند. تلویزیون، بازیهای ویدیویی و رایانه رفتارهای تکانشی را تشویق میکنند و باید تنظیم شوند. با کاهش زمان استفاده از وسایل الکترونیکی و افزایش زمان انجام فعالیتهای جذاب در خارج از خانه، کودک شما یک خروجی برای انرژی ذخیره شده خواهد داشت.
ورزش کنید.
فعالیت بدنی انرژی اضافی را به روشهای سالم میسوزاند. همچنین به کودک کمک میکند تا توجه خود را بر روی حرکات خاص متمرکز کند. این ممکن است تکانشگری را کاهش دهد. ورزش همچنین ممکن است به بهبود تمرکز، کاهش خطر ابتلا به افسردگی و اضطراب و تحریک مغز به روشهای سالم کمک کند. بسیاری از ورزشکاران حرفهای دارای ADHD هستند. کارشناسان بر این باورند که ورزشهای دو و میدانی میتوانند به کودک مبتلا به ADHD کمک کنند تا راهی سازنده برای تمرکز اشتیاق، توجه و انرژی خود پیدا کند.
الگوهای خوابتان را تنظیم کنید.
زمان خواب ممکن است برای کودکانی که از ADHD رنج میبرند بسیار سخت باشد. کمبود خواب باعث تشدید بیتوجهی، بیشفعالی و بیاحتیاطی می شود. کمک به خواب بهتر فرزندتان مهم است. برای کمک به استراحت بهتر، محرکهایی مانند شکر و کافئین را حذف کنید و زمان تلویزیون را کاهش دهید. یک مراسم سالم و آرامبخش قبل از خواب برقرار کنید.
تفکر با صدای بلند را تشویق کنید.
کودکان مبتلا به بیشفعالی میتوانند خودکنترلی نداشته باشند. این باعث میشود که قبل از فکر کردن صحبت کنند و عمل کنند. از فرزندتان بخواهید که وقتی میل به عمل کردن پیدا میکند، افکار و استدلال خود را به صورت شفاهی بیان کند. درک فرآیند فکری فرزندتان برای کمک به او برای مهار رفتارهای تکانشی مهم است.
به فرزند خود یاد بدهید تا قبل از پاسخ دادن، فکر کند.
راه دیگر برای کنترل انگیزه، فکر کردن قبل از صحبت کردن است. درواقع به کودک خود بیاموزید چگونه قبل از صحبت کردن یا پاسخ دادن یک لحظه مکث کند. با کمک به فرزندتان در انجام تکالیف و پرسیدن سؤالات تعاملی در مورد یک برنامه تلویزیونی یا کتاب مورد علاقه، پاسخهای متفکرانهتر را تشویق کنید.
به فرزند خود ایمان داشته باشید.
فرزند شما احتمالاً استرسی را که وضعیت او میتواند ایجاد کند، درک نمیکند. مهم است که مثبت و دلگرمکننده باقی بمانید. رفتار خوب فرزندتان را تحسین کنید تا بداند چه زمانی کاری درست انجام شده است. ممکن است کودک شما در حال حاضر با ADHD دست و پنجه نرم کند، اما به کودک خود اعتماد داشته باشید و در مورد آینده او مثبتاندیش باشید.
مشاوره فردی پیدا کنید.
شما نمیتوانید همه کارها را تنهایی انجام دهید. فرزند شما به تشویق شما نیاز دارد، اما به کمک حرفهای نیز نیاز دارد. یک درمانگر برای کار با کودک خود پیدا کنید و راه حل دیگری برای او فراهم کنید. در صورت نیاز از درخواست کمک نترسید. بسیاری از والدین آنقدر روی فرزندان خود متمرکز هستند که نیازهای ذهنی خود را نادیده میگیرند. یک درمانگر میتواند به مدیریت استرس و اضطراب شما و همچنین فرزندتان کمک کند. گروههای حمایتی محلی نیز ممکن است یک خروجی مفید برای والدین باشند.
استراحت کنید
طبیعی است که خسته شوید. همانطور که کودک شما در حین مطالعه نیاز به استراحت دارد، شما نیز به استراحت نیاز دارید. برنامهریزی برای زمان تنهایی برای هر والدینی مهم است. به استخدام پرستار کودک فکر کنید. گزینههای یک استراحت خوب عبارتند از:
- پیادهروی
- رفتن به باشگاه
- یک حمام آرامشبخش
به خودتان مسلط باشید
اگر خودتان عصبانی هستید ممکن است نتوانید به خوبی به فرزند خود کمک کنید. کودکان رفتارهایی را که در اطراف خود میبینند تقلید میکنند، بنابراین اگر در طول یک طغیان خونسردی و کنترل داشته باشید، به فرزندتان کمک میکند تا همین کار را انجام دهد. قبل از اینکه سعی کنید کودکتان را آرام کنید، زمانی را برای نفس کشیدن، استراحت و جمعآوری افکار خود اختصاص دهید.
دیدگاهتان را بنویسید